کد مطلب:148584 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107
اتمام حجت و معرفی خود
سپس امام علیه السلام در برابر صف دشمن ایستاد و سخنرانی كرد، در این سخنرانی پس از حمد و ثنا، خود را به آنها شناسانید و حجت را بر دشمن تمام كرد و فرمود:
«ای بندگان خدا! از خدا بترسید و پرهیزكار باشید، از دنیاپرستی دوری كنید، چرا كه اگر دنیا برای بقاء و دوام آفریده شده بود، پیامبران شایسته تر به ماندن بودند، ولی خداوند دنیا را برای فنا آفریده، تازه اش كهنه می شود، نعمتش نابود و شادیش اندوه می گردد، تقوی پیشه كنید كه بهترین توشه، تقوی است...»
ای مردم! به وجدان خود مراجعه كنید، ببینید آیا كشتن من
و بی احترامی به حریم من برای شما روا است؟ آیا من پسر دختر پیامبر صلی الله علیه و آله نیستم؟ آیا من پسر وصی و پسرعموی پیامبر صلی الله علیه و آله و اولین مؤمن و تصدیق كننده ی اسلام، نیستم؟ آیا حمزه ی سیدالشهداء علیه السلام عموی پدرم نیست، آیا جعفر طیار عمویم نیست؟ آیا این خبر به شما نرسیده كه پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: حسن و حسین علیهماالسلام دو آقای جوانان بهشتند؟
اگر شما آنچه را تصدیق می كنید، كه حق می گویم و سوگند به خدا هرگز دروغ نگفته ام در این صورت (نتیجه ی جنگ با من) عذاب الهی است..
و اگر مرا تكذیب می كنید در میان شما افرادی مثل جابر بن عبدالله انصاری، ابو سعید خدری، سهل بن سهل ساعدی، زید بن ارقم و انس بن مالك هستند (كه از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله) بودند از آنها در مورد من سؤال كنید، كه آیا این سخن را كه (من و برادرم دو آقای جوانان بهشت هستیم) از روسل خدا صلی الله علیه و آله شنیده اید، اگر به شما گفتند شنیده ایم، همین دلیل است كه شما را از كشتن من بازدارد».
سخن امام علیه السلام كه به اینجا رسید، شمر سخن ناروایی گفت، حبیب بن مظاهر پاسخ او را داد، امام علیه السلام باز به سخن خود ادامه داد. شخصی از دشمن به نام «قیس بن اشعث» خطاب به امام علیه السلام گفت: به فرمان پسرعمویت؟ (ابن زیاد) باش، كسی به تو كاری ندارد.»
امام علیه السلام فرمود:
لا والله لا اعطیهم بیدی اعطاء الذلیل و لا افر فرار
العبید، عبادالله انی عذت بربی و ربكم ان ترجمون، اعوذ بربی و ربكم من كل متكبر لا یؤمن بیوم الحساب؛ نه به خدا سوگند، نه دست ذلت بر دست دشمنان می گذارم و نه همچون بردگان از صحنه ی جنگ و از برابر دشمن فرار می كنم، ای بندگان خدا من پناه می برم به خدا از اینكه (بر اثر دشمنی با من) سنگ بر شما ببارد و پناه می برم به پروردگارم و به پروردگار شما از هر متكبر و خودسری كه ایمان به روز حساب و قیامت ندارد. [1] .
امام حسین علیه السلام سخنان و خطبه های دیگری نیز ایراد فرمود. یارانش نیز مانند: زهیر بن قین، بریر بن خضیر سخنرانی كردند.
«ای بندگان خدا! از خدا بترسید و پرهیزكار باشید، از دنیاپرستی دوری كنید، چرا كه اگر دنیا برای بقاء و دوام آفریده شده بود، پیامبران شایسته تر به ماندن بودند، ولی خداوند دنیا را برای فنا آفریده، تازه اش كهنه می شود، نعمتش نابود و شادیش اندوه می گردد، تقوی پیشه كنید كه بهترین توشه، تقوی است...»
ای مردم! به وجدان خود مراجعه كنید، ببینید آیا كشتن من
و بی احترامی به حریم من برای شما روا است؟ آیا من پسر دختر پیامبر صلی الله علیه و آله نیستم؟ آیا من پسر وصی و پسرعموی پیامبر صلی الله علیه و آله و اولین مؤمن و تصدیق كننده ی اسلام، نیستم؟ آیا حمزه ی سیدالشهداء علیه السلام عموی پدرم نیست، آیا جعفر طیار عمویم نیست؟ آیا این خبر به شما نرسیده كه پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: حسن و حسین علیهماالسلام دو آقای جوانان بهشتند؟
اگر شما آنچه را تصدیق می كنید، كه حق می گویم و سوگند به خدا هرگز دروغ نگفته ام در این صورت (نتیجه ی جنگ با من) عذاب الهی است..
و اگر مرا تكذیب می كنید در میان شما افرادی مثل جابر بن عبدالله انصاری، ابو سعید خدری، سهل بن سهل ساعدی، زید بن ارقم و انس بن مالك هستند (كه از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله) بودند از آنها در مورد من سؤال كنید، كه آیا این سخن را كه (من و برادرم دو آقای جوانان بهشت هستیم) از روسل خدا صلی الله علیه و آله شنیده اید، اگر به شما گفتند شنیده ایم، همین دلیل است كه شما را از كشتن من بازدارد».
سخن امام علیه السلام كه به اینجا رسید، شمر سخن ناروایی گفت، حبیب بن مظاهر پاسخ او را داد، امام علیه السلام باز به سخن خود ادامه داد. شخصی از دشمن به نام «قیس بن اشعث» خطاب به امام علیه السلام گفت: به فرمان پسرعمویت؟ (ابن زیاد) باش، كسی به تو كاری ندارد.»
امام علیه السلام فرمود:
لا والله لا اعطیهم بیدی اعطاء الذلیل و لا افر فرار
العبید، عبادالله انی عذت بربی و ربكم ان ترجمون، اعوذ بربی و ربكم من كل متكبر لا یؤمن بیوم الحساب؛ نه به خدا سوگند، نه دست ذلت بر دست دشمنان می گذارم و نه همچون بردگان از صحنه ی جنگ و از برابر دشمن فرار می كنم، ای بندگان خدا من پناه می برم به خدا از اینكه (بر اثر دشمنی با من) سنگ بر شما ببارد و پناه می برم به پروردگارم و به پروردگار شما از هر متكبر و خودسری كه ایمان به روز حساب و قیامت ندارد. [1] .
امام حسین علیه السلام سخنان و خطبه های دیگری نیز ایراد فرمود. یارانش نیز مانند: زهیر بن قین، بریر بن خضیر سخنرانی كردند.
[1] مقتل الحسين مقرم، ص 275.